Ιστορικές φωτογραφίες απο τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης.

Στο παρακάτω άρθρο θα βρούμε μερικές εικόνες απο έναν άνθρωπο ο οποίος στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης είχε μια φωτογραφική μηχάνη με την οποία τραβούσε διάφορες φωτογραφίες . Τώρα χάρη στον εγγονό του έχουμε την ευκαιρία να τις απολάυσουμε συνοδευόμενες απο αφηγήσεις.
Ο παππούς Αρκάντι γεννήθηκε το 1909 στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν, αλλά μετακόμισε στο Λένινγκραντ το 1930 – όπως και η γιαγιά του, Λάρισα, η οποία ήταν από την Ουκρανία, γεννημένη το 1916. Ενώ σπούδαζε οικονομικά συναντήθηκαν και οι δύο.

Γεννημένος από μια εβραϊκή οικογένεια από το Λένινγκραντ το 1981. Ο παππούς του από την πλευρά της μητέρας του, ο Αρκάντι , πέθανε δύο χρόνια πριν γεννηθεί. Ήταν ένας άπληστος φωτογράφος, και πάρα πολλές φωτογραφίες που θα βρείτε σε αυτό το άρθρο τραβήχτηκαν από αυτόν. Ήταν επίσης μερικά άλλα πράγματα: ένας στρατιώτης , ένας πανεπιστημιακός λέκτορας στα οικονομικά στο Ινστιτούτο Μεταλλείας, ένας συγγραφέας , και φυσικά, ένας αρκετά αυστηρός αλλά αφοσιωμένος πατέρας και σύζυγος. Άφησε πολλές εκατοντάδες φωτογραφίες. Πριν από μερικά χρόνια ο αρθρογράφος αφού σκάναρε και διόρθωσε τις φωτογραφίες με την βοήθεια του Photoshop, έβαλε την μητέρα του να του αφηγηθέι μερικες απο τις απεικονιζόμενες φωτογραφίες.
Έτσι ήρθαν στο φώς αρκετές ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Στο εξής άρθρο θα δούμε φωτογραφίες απο τις αρχές της δεκαετίας του 1910 έως τις αρχές του 1950, όταν ο αδελφός της μαμάς του David ήταν ακόμα ένα μικρό παιδί και αυτή ένα μωρό.

Η γιαγία Λαρίσα.

Οι δύο αδερφές της γιαγίας Λαρίσας.
Με την μια , την Αναστασία η γιαγία του αρθρογράφου δεν κατάφερε ποτέ να γνωριστεί καθως πέθανε από τυφοειδή ή οστρακιά.
Η μητέρα του αφηγείται πως προτιμούσαν να μην το συζητανε ποτε αυτό στην οικογένεια οπως και στην οικογένεια του πατέρα του που πέθανε ενας αδερφός του σε πολύ μικρή ηλικία.
Η γιαγιά είχε έξι αδελφές ωστόσο, άλλες έξι αδερφές οι οποίες έμοιαζαν αρκετά.

Μια από τις παλαιότερες φωτογραφίες στη συλλογή . Ο παππούς μου Αρκάντι στην Τασκένδη, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, μαζί με τα δύο αδέλφια του, Όλεγκ και Στάνισλαβ. Φυσικά, η οικογένειά τους δεν ήταν ιθαγενείς στο Ουζμπεκιστάν, όπου ο πληθυσμός είναι κυρίως μουσουλμανικός. Πώς ακριβώς κατέληξαν στην Τασκένδη δεν γνωρίζουμε.

Εδώ βλέπουμε τον παππού Αρκάντι με την οικoγένεια του.

Εδώ η γιαγία Λαρίσα γύρω στο 1920.
Μεγαλωμένη σε μια αρκετά θρησκευτική οικογένεια ,ο παππούς της ήταν ραβίνος και έτσι οι γονείς της ήταν αρκετά προσεχτικοί.

Έδω στιγμές απο τα χρόνια της γιαγιάς στο πανεπιστήμιο όπου ηταν εξαιρετικά δύσκολο για τους Ευραίους να φοιτήσουν καθώς δεν ήταν ευπρόσδεκτοι. Υπήρχαν στερεότυπα και γύρω απο το όνομα των Ευραίων , παρ’ολα αυτά ομώς σε σχέση με την οικογένεια της γιαγιάς δεν ήταν τόσο αισθητά.
Η γιαγιά με τη σατέν της “στολή”, αποκτώντας πρακτική εμπειρία με μία από τις φίλες της, την Ίνα. Η φιλία τους κράτησε μέχρι το θάνατο της Ίνα στα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, η γιαγιά εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο όπλων στο Λένινγκραντ (το οποίο αργότερα μετακόμισε στην Τασκένδη), οπότε οι δεξιότητες πραγματικά ήταν πρακτικές. Τι ακριβώς έκανε εκεί, δεν της επιτρεπόταν να αποκαλύψει, αλλά είχε σχέση με τα οικονομικά και τη διαχείριση.

Ο παππούς υπηρέτησε στο στρατό, όχι μόνο κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και κατά τη διάρκεια του Χειμερινού Πολέμου. Δεν συμμετείχε σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, αλλά ήταν μέλος της ομάδας μηχανικών. Έφυγε από το στρατό το 1947 ως Πρώτος Υπολοχαγός.

Εδώ είμαστε στο 1934. Τόπος: Καθεδρικός Ναός καζάν, Λένινγκραντ. Και το λευκό ύφασμα… το λευκό πανί συμβολίζει το χιόνι.
Ένα σοβιετικό πλοίο, το SS Chelyuskin, ήταν καθ’ οδόν από το Μουρμάνσκ στο Βλαδιβοστόκ εξερευνώντας μια νέα διαδρομή για τη μεταφορά αγαθών. Στη θάλασσα Chukchi, σε ένα μέρος όπου ένα άλλο πλοίο είχε υποστεί συντριβή το προηγούμενο έτος, το Chelyuskin μπλοκαρίστηκε από πάγο. Το πλοίο συνέχισε να παρασύρεται για σχεδόν πέντε μήνες. Στις 13 Φεβρουαρίου 1934, συνθλίφτηκε από πάγο και άρχισε να βυθίζεται. Ευτυχώς, το πλήρωμα είχε προβλέψει μια τέτοια τροπή των γεγονότων και ήταν έτοιμο να εκκενώσει όλους τους επιβαίνοντες και να στήσει ένα στρατόπεδο στον πάγο. Συνολικά 104 άτομα εγκαταλείφθηκαν.
Ευτυχώς, μόνο ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του – συνθλιμμένος από φορτίο ενώ ήταν ακόμα στο πλοίο. Όλοι οι άλλοι μεταφέρθηκαν με αεροπλάνα, παρόλο που τους πήρε έναν ολόκληρο μήνα για να εκκενώσουν τα τελευταία μέλη του πληρώματος.Αυτό που βλέπετε μπροστά από τον καθεδρικό ναό του Καζάν είναι ένα μοντέλο του στρατοπέδου του πληρώματος.
Περαιτέρω ανάγνωση: https://en.m.wikipedia.org/wiki/SS_Chelyuskin